Былі і пытанні, якія датычыліся цяперашняй і далейшай творчай дзейнасці літаратара, чаму ён частку сваіх кніг напісаў на беларускай мове, а другую частку — на рускай. На гэта той адказаў, што беларуская мова — гэта наша родная, матчына мова, якой ён добра валодае і якую скарыстоўвае ў паўсядзённым жыцці. Таму і піша беларускамоўныя творы. Што тычыцца вялікай рускай мовы, то творца скарыстоўвае яе там, дзе будзе найлепшы вынік. Напрыклад, рускамоўная кніга «Крылатая гвардия», прысвечаная57-йЧырванасцяжнай марской ракетаноснай авіяцыйнай дывізіі, якая дыслакавалася ўсе пасляваенныя гады і да распаду СССР у цяперашнім мікрараёне Быхаў-1 і была ў Беларусі адзінай. яна прыкрывала з паветра не толькі двойчы Чырванасцяжны Балтыйскі флот, а і ўсю заходнюю граніцу Савецкага Саюза. 3 яе выйшлі 32 Героі і двойчы Героі тагачаснай краіны, два Героі Расіі і два лётчыкі-касманаўты. Дывізія была інтэрнацыянальнай. У ёй служылі рускія, беларусы, украінцы, грузіны, прадстаўнікі іншых народаў той звышдзяржавы, якой лічыўся СССР. Усе яны добра ведалі рускую мову, а не беларускую, што і ўлічыў аўтар, калі пісаў вышэйназваную кнігу.

Пра сваю далейшую літаратурную працу, якую даволі складана і нялёгка спалучаць з працай газетчыка, тым болей галоўнага рэдактара выдання, творца сказаў, што зараз працуе над кнігай, якую наважаны выдаць да свайго юбілею. Гэта будзе па сутнасці аўтабіяграфічная кніга, у аснову якой аўтар наважаны пакласці цыкл амаль з чатырох дзесяткаў вершаў пад назваю «Вяртанне» — вяртанне на сваю малую радзіму, на родную Касцюкоўшчыну, якая ўзрасціла народных пісьменнікаў Беларусі Аркадзя Куляшова і Івана Чыгрынава, а таксама Алеся Пісьмянкова, Аляксея Русецкага, Васіля Хомчанку, іншых вядомых творцаў.

Напрыканцы сустрэчы пісьменнік пакінуў шэрагу вучняў і настаўнікаў аўтографы на сваім зборніку вершаў «Шчырасць».

М.Леўчанка